aantrekken

Dutch

From Middle Dutch aentrecken. Equivalent to aan (“to, on”) +‎ trekken (“to pull”).

aantrekken

(transitive) to attract, exert a pulling force (on an object) such as gravity
De magneet trekt alle ijzerdeeltjes aan.
The magnet attracts all iron particles.
(transitive) to attract, draw, allure, appeal (to someone)
(transitive) to tighten by pulling
(transitive) to put on (e.g. clothing)
(reflexive, transitive) to take heed, to take an interest in something, to let oneself be bothered by
Trek je maar niets aan van hun geschreeuw.
Don't let yourself be bothered by their shouting.

Inflection of aantrekken (strong class 3b, separable)
infinitive	aantrekken
past singular	trok aan
past participle	aangetrokken
infinitive	aantrekken
gerund	aantrekken n
	main clause		subordinate clause
	present tense	past tense	present tense	past tense
1st person singular	trek aan	trok aan	aantrek	aantrok
2nd person sing. (jij)	trekt aan	trok aan	aantrekt	aantrok
2nd person sing. (u)	trekt aan	trok aan	aantrekt	aantrok
2nd person sing. (gij)	trekt aan	trokt aan	aantrekt	aantrokt
3rd person singular	trekt aan	trok aan	aantrekt	aantrok
plural	trekken aan	trokken aan	aantrekken	aantrokken

subjunctive sing.¹	trekke aan	trokke aan	aantrekke	aantrokke
subjunctive plur.¹	trekken aan	trokken aan	aantrekken	aantrokken

imperative sing.	trek aan
imperative plur.¹	trekt aan

participles	aantrekkend	aangetrokken
¹⁾ Archaic.