admirator (plural admirators)
admīrātor m (genitive admīrātōris); third declension
Third-declension noun.
singular | plural | |
---|---|---|
nominative | admīrātor | admīrātōrēs |
genitive | admīrātōris | admīrātōrum |
dative | admīrātōrī | admīrātōribus |
accusative | admīrātōrem | admīrātōrēs |
ablative | admīrātōre | admīrātōribus |
vocative | admīrātor | admīrātōrēs |
admīrātor
Learned borrowing from Latin admīrātor.[1][2] First attested in 1638.[3]
admirator m pers (female equivalent admiratorka)
singular | plural | |
---|---|---|
nominative | admirator | admiratorzy/admiratory (deprecative) |
genitive | admiratora | admiratorów |
dative | admiratorowi | admiratorom |
accusative | admiratora | admiratorów |
instrumental | admiratorem | admiratorami |
locative | admiratorze | admiratorach |
vocative | admiratorze | admiratorzy |
Borrowed from French admirateur. Equivalent to admira + -tor.
admirator m (plural admiratori, feminine equivalent admiratoare)
singular | plural | ||||
---|---|---|---|---|---|
indefinite | definite | indefinite | definite | ||
nominative-accusative | admirator | admiratorul | admiratori | admiratorii | |
genitive-dative | admirator | admiratorului | admiratori | admiratorilor | |
vocative | admiratorule | admiratorilor |