From Middle Dutch afstaen. Equivalent to af + staan.
afstaan
Conjugation of afstaan (strong class 6, irregular, separable) | ||||
---|---|---|---|---|
infinitive | afstaan | |||
past singular | stond af | |||
past participle | afgestaan | |||
infinitive | afstaan | |||
gerund | afstaan n | |||
main clause | subordinate clause | |||
present tense | past tense | present tense | past tense | |
1st person singular | sta af | stond af | afsta | afstond |
2nd person sing. (jij) | staat af, sta af2 | stond af | afstaat | afstond |
2nd person sing. (u) | staat af | stond af | afstaat | afstond |
2nd person sing. (gij) | staat af | stondt af | afstaat | afstondt |
3rd person singular | staat af | stond af | afstaat | afstond |
plural | staan af | stonden af | afstaan | afstonden |
subjunctive sing.1 | sta af | stonde af | afsta | afstonde |
subjunctive plur.1 | staan af | stonden af | afstaan | afstonden |
imperative sing. | sta af | |||
imperative plur.1 | staat af | |||
participles | afstaand | afgestaan | ||
1) Archaic. 2) In case of inversion. |