bleiten

Hello, you have come here looking for the meaning of the word bleiten. In DICTIOUS you will not only get to know all the dictionary meanings for the word bleiten, but we will also tell you about its etymology, its characteristics and you will know how to say bleiten in singular and plural. Everything you need to know about the word bleiten you have here. The definition of the word bleiten will help you to be more precise and correct when speaking or writing your texts. Knowing the definition ofbleiten, as well as those of other words, enriches your vocabulary and provides you with more and better linguistic resources.

Dutch

Alternative forms

Etymology

Umlaut-form of blaten (to bleat). Both cognate to English bleat.

Pronunciation

Verb

bleiten

  1. (chiefly Belgium, intransitive, derogatory) to loudly cry, to whine
    Synonym: blèren (chiefly Netherlands)
    • 2011, Louis van Dievel, De Pruimelaarstraat:
      Excuseer mij als ik niet uit mijn woorden kom. Of als ik begin te bleiten. Volwassen mannen die bleiten zijn belachelijk, ik weet het.
      Forgive me if I can't find the words. Or if I start crying. Grown-up men who cry are ridiculous, I know.
    • 1997, Herman Brusselmans, Logica voor Idioten:
      En mijn kinderen bleiten! Enfin, ik hen in hun knieschijfjes geschoten. Maar ik dwaal af.
      And my children are crying! So, then I shot them in the kneecaps. But I digress.
    • 2000, Jan Desmet, Humo:
      Alleen al het simpele feit dat een miljoen Vlamingen een homo van vlees en bloed leert kennen, hem soms ziet bleiten als een klein kind, doet meer voor de verdraagzaamheid dan duizend meetings en pamfletten.
      Just the simple fact that a million Flemings are getting to know a real homosexual, are seeing him sometimes shed tears like a small child, does more for tolerance than thousands of meetings and pamphlets.

Conjugation

Some speakers consider the verb to be blijten, the past singular to be bleet and the past participle to be gebleten. This is not generally accepted.

Conjugation of bleiten (weak)
infinitive bleiten
past singular bleitte
past participle gebleit
infinitive bleiten
gerund bleiten n
present tense past tense
1st person singular bleit bleitte
2nd person sing. (jij) bleit bleitte
2nd person sing. (u) bleit bleitte
2nd person sing. (gij) bleit bleitte
3rd person singular bleit bleitte
plural bleiten bleitten
subjunctive sing.1 bleite bleitte
subjunctive plur.1 bleiten bleitten
imperative sing. bleit
imperative plur.1 bleit
participles bleitend gebleit
1) Archaic.

Synonyms

Derived terms

References