From Middle High German blicken, from Old High German blicchen, from Proto-West Germanic *blik, from Proto-Germanic *bliką (“look”).
blicken (weak, third-person singular present blickt, past tense blickte, past participle geblickt, auxiliary haben)
infinitive | blicken | ||||
---|---|---|---|---|---|
present participle | blickend | ||||
past participle | geblickt | ||||
auxiliary | haben | ||||
indicative | subjunctive | ||||
singular | plural | singular | plural | ||
present | ich blicke | wir blicken | i | ich blicke | wir blicken |
du blickst | ihr blickt | du blickest | ihr blicket | ||
er blickt | sie blicken | er blicke | sie blicken | ||
preterite | ich blickte | wir blickten | ii | ich blickte1 | wir blickten1 |
du blicktest | ihr blicktet | du blicktest1 | ihr blicktet1 | ||
er blickte | sie blickten | er blickte1 | sie blickten1 | ||
imperative | blick (du) blicke (du) |
blickt (ihr) |
1Rare except in very formal contexts; alternative in würde normally preferred.
Audio: | (file) |
blicken