From Middle Dutch bliken, from Old Dutch *blīcan, from Proto-West Germanic *blīkan, from Proto-Germanic *blīkaną (“to shine, gleam”), *blīkijaną.
blijken
Conjugation of blijken (strong class 1) | ||||
---|---|---|---|---|
infinitive | blijken | |||
past singular | bleek | |||
past participle | gebleken | |||
infinitive | blijken | |||
gerund | blijken n | |||
present tense | past tense | |||
1st person singular | blijk | bleek | ||
2nd person sing. (jij) | blijkt, blijk2 | bleek | ||
2nd person sing. (u) | blijkt | bleek | ||
2nd person sing. (gij) | blijkt | bleekt | ||
3rd person singular | blijkt | bleek | ||
plural | blijken | bleken | ||
subjunctive sing.1 | blijke | bleke | ||
subjunctive plur.1 | blijken | bleken | ||
imperative sing. | blijk | |||
imperative plur.1 | blijkt | |||
participles | blijkend | gebleken | ||
1) Archaic. 2) In case of inversion. |
See the etymology of the corresponding lemma form.
blijken