cōnsocius (feminine cōnsocia, neuter cōnsocium); first/second-declension adjective
First/second-declension adjective.
singular | plural | ||||||
---|---|---|---|---|---|---|---|
masculine | feminine | neuter | masculine | feminine | neuter | ||
nominative | cōnsocius | cōnsocia | cōnsocium | cōnsociī | cōnsociae | cōnsocia | |
genitive | cōnsociī | cōnsociae | cōnsociī | cōnsociōrum | cōnsociārum | cōnsociōrum | |
dative | cōnsociō | cōnsociae | cōnsociō | cōnsociīs | |||
accusative | cōnsocium | cōnsociam | cōnsocium | cōnsociōs | cōnsociās | cōnsocia | |
ablative | cōnsociō | cōnsociā | cōnsociō | cōnsociīs | |||
vocative | cōnsocie | cōnsocia | cōnsocium | cōnsociī | cōnsociae | cōnsocia |
cōnsocius m (genitive cōnsociī or cōnsocī, feminine cōnsocia); second declension
Second-declension noun.
singular | plural | |
---|---|---|
nominative | cōnsocius | cōnsociī |
genitive | cōnsociī cōnsocī1 |
cōnsociōrum |
dative | cōnsociō | cōnsociīs |
accusative | cōnsocium | cōnsociōs |
ablative | cōnsociō | cōnsociīs |
vocative | cōnsocie | cōnsociī |
1Found in older Latin (until the Augustan Age).