dēditīcius (feminine dēditīcia, neuter dēditīcium); first/second-declension adjective
First/second-declension adjective.
singular | plural | ||||||
---|---|---|---|---|---|---|---|
masculine | feminine | neuter | masculine | feminine | neuter | ||
nominative | dēditīcius | dēditīcia | dēditīcium | dēditīciī | dēditīciae | dēditīcia | |
genitive | dēditīciī | dēditīciae | dēditīciī | dēditīciōrum | dēditīciārum | dēditīciōrum | |
dative | dēditīciō | dēditīciae | dēditīciō | dēditīciīs | |||
accusative | dēditīcium | dēditīciam | dēditīcium | dēditīciōs | dēditīciās | dēditīcia | |
ablative | dēditīciō | dēditīciā | dēditīciō | dēditīciīs | |||
vocative | dēditīcie | dēditīcia | dēditīcium | dēditīciī | dēditīciae | dēditīcia |
dēditīcius m (genitive dēditīciī or dēditīcī); second declension
Second-declension noun.
singular | plural | |
---|---|---|
nominative | dēditīcius | dēditīciī |
genitive | dēditīciī dēditīcī1 |
dēditīciōrum |
dative | dēditīciō | dēditīciīs |
accusative | dēditīcium | dēditīciōs |
ablative | dēditīciō | dēditīciīs |
vocative | dēditīcie | dēditīciī |
1Found in older Latin (until the Augustan Age).