deita
deita (weak verb, third-person singular past indicative deitaði, supine deitað)
infinitive (nafnháttur) |
að deita | ||||
---|---|---|---|---|---|
supine (sagnbót) |
deitað | ||||
present participle (lýsingarháttur nútíðar) |
deitandi | ||||
indicative (framsöguháttur) |
subjunctive (viðtengingarháttur) | ||||
present (nútíð) |
ég deita | við deitum | present (nútíð) |
ég deiti | við deitum |
þú deitar | þið deitið | þú deitir | þið deitið | ||
hann, hún, það deitar | þeir, þær, þau deita | hann, hún, það deiti | þeir, þær, þau deiti | ||
past (þátíð) |
ég deitaði | við deituðum | past (þátíð) |
ég deitaði | við deituðum |
þú deitaðir | þið deituðuð | þú deitaðir | þið deituðuð | ||
hann, hún, það deitaði | þeir, þær, þau deituðu | hann, hún, það deitaði | þeir, þær, þau deituðu | ||
imperative (boðháttur) |
deita (þú) | deitið (þið) | |||
Forms with appended personal pronoun | |||||
deitaðu | deitiði * | ||||
* Spoken form, usually not written; in writing, the unappended plural form (optionally followed by the full pronoun) is preferred. |
deita