Borrowed from French destructif, from Latin dēstrūctīvus.
destructief (comparative destructiever, superlative destructiefst)
Declension of destructief | ||||
---|---|---|---|---|
uninflected | destructief | |||
inflected | destructieve | |||
comparative | destructiever | |||
positive | comparative | superlative | ||
predicative/adverbial | destructief | destructiever | het destructiefst het destructiefste | |
indefinite | m./f. sing. | destructieve | destructievere | destructiefste |
n. sing. | destructief | destructiever | destructiefste | |
plural | destructieve | destructievere | destructiefste | |
definite | destructieve | destructievere | destructiefste | |
partitive | destructiefs | destructievers | — |