Present participle of dēvincō.
dēvincēns (genitive dēvincentis); third-declension one-termination participle
Third-declension participle.
singular | plural | ||||
---|---|---|---|---|---|
masc./fem. | neuter | masc./fem. | neuter | ||
nominative | dēvincēns | dēvincentēs | dēvincentia | ||
genitive | dēvincentis | dēvincentium | |||
dative | dēvincentī | dēvincentibus | |||
accusative | dēvincentem | dēvincēns | dēvincentēs dēvincentīs |
dēvincentia | |
ablative | dēvincente dēvincentī1 |
dēvincentibus | |||
vocative | dēvincēns | dēvincentēs | dēvincentia |
1When used purely as an adjective.