From disjungō (“to disjoin”) + -īvus.
disjūnctīvus (feminine disjūnctīva, neuter disjūnctīvum); first/second-declension adjective
First/second-declension adjective.
Number | Singular | Plural | |||||
---|---|---|---|---|---|---|---|
Case / Gender | Masculine | Feminine | Neuter | Masculine | Feminine | Neuter | |
Nominative | disjūnctīvus | disjūnctīva | disjūnctīvum | disjūnctīvī | disjūnctīvae | disjūnctīva | |
Genitive | disjūnctīvī | disjūnctīvae | disjūnctīvī | disjūnctīvōrum | disjūnctīvārum | disjūnctīvōrum | |
Dative | disjūnctīvō | disjūnctīvō | disjūnctīvīs | ||||
Accusative | disjūnctīvum | disjūnctīvam | disjūnctīvum | disjūnctīvōs | disjūnctīvās | disjūnctīva | |
Ablative | disjūnctīvō | disjūnctīvā | disjūnctīvō | disjūnctīvīs | |||
Vocative | disjūnctīve | disjūnctīva | disjūnctīvum | disjūnctīvī | disjūnctīvae | disjūnctīva |