From Old Danish ænting, æntig, from Old Norse annattveggja, cognate with Norwegian Nynorsk anten, Swedish antingen. A compound of annat (“other, either”, neuter) and tveggja (“two”, genitive).
enten
From Middle Dutch enten, from Old French enter, from Latin imputō.
enten
Inflection of enten (weak) | ||||
---|---|---|---|---|
infinitive | enten | |||
past singular | entte | |||
past participle | geënt | |||
infinitive | enten | |||
gerund | enten n | |||
present tense | past tense | |||
1st person singular | ent | entte | ||
2nd person sing. (jij) | ent | entte | ||
2nd person sing. (u) | ent | entte | ||
2nd person sing. (gij) | ent | entte | ||
3rd person singular | ent | entte | ||
plural | enten | entten | ||
subjunctive sing.1 | ente | entte | ||
subjunctive plur.1 | enten | entten | ||
imperative sing. | ent | |||
imperative plur.1 | ent | |||
participles | entend | geënt | ||
1) Archaic. |
See the etymology of the corresponding lemma form.
enten
From Dutch enten, from Middle Dutch ente, from enten (“to graft”) (modern Dutch enten), from Old French enter, from Latin imputāre.
enten or êntèn
enten
Borrowed from Old French enter, from Latin imputāre (“to reckon, take into account”).
enten
Weak | ||
---|---|---|
Infinitive | enten | |
3rd sg. past | — | |
3rd pl. past | — | |
Past participle | — | |
Infinitive | enten | |
In genitive | entens | |
In dative | entene | |
Indicative | Present | Past |
1st singular | ente | — |
2nd singular | ents, entes | — |
3rd singular | ent, entet | — |
1st plural | enten | — |
2nd plural | ent, entet | — |
3rd plural | enten | — |
Subjunctive | Present | Past |
1st singular | ente | — |
2nd singular | ents, entes | — |
3rd singular | ente | — |
1st plural | enten | — |
2nd plural | ent, entet | — |
3rd plural | enten | — |
Imperative | Present | |
Singular | ent, ente | |
Plural | ent, entet | |
Present | Past | |
Participle | entende | — |
enten
From Old Norse annat tveggja.
enten
enten