From Old Norse hlœgja, from Proto-Germanic *hlōgijaną. Causative of hlæja (“laugh”).
hlægja (weak verb, third-person singular past indicative hlægði, supine hlægt)
| infinitive (nafnháttur) |
að hlægja | ||||
|---|---|---|---|---|---|
| supine (sagnbót) |
hlægt | ||||
| present participle (lýsingarháttur nútíðar) |
hlægjandi | ||||
| indicative (framsöguháttur) |
subjunctive (viðtengingarháttur) | ||||
| present (nútíð) |
ég hlægi | við hlægjum | present (nútíð) |
ég hlægi | við hlægjum |
| þú hlægir | þið hlægið | þú hlægir | þið hlægið | ||
| hann, hún, það hlægir | þeir, þær, þau hlægja | hann, hún, það hlægi | þeir, þær, þau hlægi | ||
| past (þátíð) |
ég hlægði | við hlægðum | past (þátíð) |
ég hlægði | við hlægðum |
| þú hlægðir | þið hlægðuð | þú hlægðir | þið hlægðuð | ||
| hann, hún, það hlægði | þeir, þær, þau hlægðu | hann, hún, það hlægði | þeir, þær, þau hlægðu | ||
| imperative (boðháttur) |
hlæg (þú) | hlægið (þið) | |||
| Forms with appended personal pronoun | |||||
| hlægðu | hlægiði * | ||||
| * Spoken form, usually not written; in writing, the unappended plural form (optionally followed by the full pronoun) is preferred. | |||||
See hlæja.
hlægja