From iactitō (“utter; brag, boast”) + -bundus.
iactitābundus (feminine iactitābunda, neuter iactitābundum); first/second-declension adjective
First/second-declension adjective.
singular | plural | ||||||
---|---|---|---|---|---|---|---|
masculine | feminine | neuter | masculine | feminine | neuter | ||
nominative | iactitābundus | iactitābunda | iactitābundum | iactitābundī | iactitābundae | iactitābunda | |
genitive | iactitābundī | iactitābundae | iactitābundī | iactitābundōrum | iactitābundārum | iactitābundōrum | |
dative | iactitābundō | iactitābundae | iactitābundō | iactitābundīs | |||
accusative | iactitābundum | iactitābundam | iactitābundum | iactitābundōs | iactitābundās | iactitābunda | |
ablative | iactitābundō | iactitābundā | iactitābundō | iactitābundīs | |||
vocative | iactitābunde | iactitābunda | iactitābundum | iactitābundī | iactitābundae | iactitābunda |