From Latin improbatur (“someone or something is rejected”).
improbatur
Inflection of improbatur (Kotus type 6/paperi, no gradation) | ||||
---|---|---|---|---|
nominative | improbatur | improbaturit | ||
genitive | improbaturin | improbaturien improbatureiden improbatureitten | ||
partitive | improbaturia | improbatureita improbatureja | ||
illative | improbaturiin | improbatureihin | ||
singular | plural | |||
nominative | improbatur | improbaturit | ||
accusative | nom. | improbatur | improbaturit | |
gen. | improbaturin | |||
genitive | improbaturin | improbaturien improbatureiden improbatureitten | ||
partitive | improbaturia | improbatureita improbatureja | ||
inessive | improbaturissa | improbatureissa | ||
elative | improbaturista | improbatureista | ||
illative | improbaturiin | improbatureihin | ||
adessive | improbaturilla | improbatureilla | ||
ablative | improbaturilta | improbatureilta | ||
allative | improbaturille | improbatureille | ||
essive | improbaturina | improbatureina | ||
translative | improbaturiksi | improbatureiksi | ||
abessive | improbaturitta | improbatureitta | ||
instructive | — | improbaturein | ||
comitative | See the possessive forms below. |
improbātur