From in- + pudīcus (“pure; modest; virtuous”).
impudīcus (feminine impudīca, neuter impudīcum, superlative impudīcissimus); first/second-declension adjective
First/second-declension adjective.
singular | plural | ||||||
---|---|---|---|---|---|---|---|
masculine | feminine | neuter | masculine | feminine | neuter | ||
nominative | impudīcus | impudīca | impudīcum | impudīcī | impudīcae | impudīca | |
genitive | impudīcī | impudīcae | impudīcī | impudīcōrum | impudīcārum | impudīcōrum | |
dative | impudīcō | impudīcae | impudīcō | impudīcīs | |||
accusative | impudīcum | impudīcam | impudīcum | impudīcōs | impudīcās | impudīca | |
ablative | impudīcō | impudīcā | impudīcō | impudīcīs | |||
vocative | impudīce | impudīca | impudīcum | impudīcī | impudīcae | impudīca |