indignor (“be indignant, scorn”) + -bundus
indignābundus (feminine indignābunda, neuter indignābundum); first/second-declension adjective
First/second-declension adjective.
singular | plural | ||||||
---|---|---|---|---|---|---|---|
masculine | feminine | neuter | masculine | feminine | neuter | ||
nominative | indignābundus | indignābunda | indignābundum | indignābundī | indignābundae | indignābunda | |
genitive | indignābundī | indignābundae | indignābundī | indignābundōrum | indignābundārum | indignābundōrum | |
dative | indignābundō | indignābundae | indignābundō | indignābundīs | |||
accusative | indignābundum | indignābundam | indignābundum | indignābundōs | indignābundās | indignābunda | |
ablative | indignābundō | indignābundā | indignābundō | indignābundīs | |||
vocative | indignābunde | indignābunda | indignābundum | indignābundī | indignābundae | indignābunda |