Borrowed from Latin infimum (“lowest part”), from infimus (“lowest”).
infimum (plural infima or infimums)
infimum n
Learned borrowing from Latin infimum.
infimum
Inflection of infimum (Kotus type 5/risti, no gradation) | |||
---|---|---|---|
nominative | infimum | infimumit | |
genitive | infimumin | infimumien | |
partitive | infimumia | infimumeja | |
illative | infimumiin | infimumeihin | |
singular | plural | ||
nominative | infimum | infimumit | |
accusative | nom. | infimum | infimumit |
gen. | infimumin | ||
genitive | infimumin | infimumien | |
partitive | infimumia | infimumeja | |
inessive | infimumissa | infimumeissa | |
elative | infimumista | infimumeista | |
illative | infimumiin | infimumeihin | |
adessive | infimumilla | infimumeilla | |
ablative | infimumilta | infimumeilta | |
allative | infimumille | infimumeille | |
essive | infimumina | infimumeina | |
translative | infimumiksi | infimumeiksi | |
abessive | infimumitta | infimumeitta | |
instructive | — | infimumein | |
comitative | See the possessive forms below. |
īnfimum