From Proto-Finnic *karku. Equivalent to karata (“to escape, run away, flee”) + -u.
karku
Inflection of karku (Kotus type 1*D/valo, k-∅ gradation) | |||
---|---|---|---|
nominative | karku | karut | |
genitive | karun | karkujen | |
partitive | karkua | karkuja | |
illative | karkuun | karkuihin | |
singular | plural | ||
nominative | karku | karut | |
accusative | nom. | karku | karut |
gen. | karun | ||
genitive | karun | karkujen | |
partitive | karkua | karkuja | |
inessive | karussa | karuissa | |
elative | karusta | karuista | |
illative | karkuun | karkuihin | |
adessive | karulla | karuilla | |
ablative | karulta | karuilta | |
allative | karulle | karuille | |
essive | karkuna | karkuina | |
translative | karuksi | karuiksi | |
abessive | karutta | karuitta | |
instructive | — | karuin | |
comitative | See the possessive forms below. |
karku m inan