kazen
From Middle High German katzen (“to squabble”), from katze (“cat”), whence Luxembourgish Kaz. From the habit of rival cats to hiss at each other.
kazen (third-person singular present kaazt, past participle gekaazt, auxiliary verb hunn)
Regular | ||
---|---|---|
infinitive | kazen | |
participle | gekaazt | |
auxiliary | hunn | |
present indicative |
imperative | |
1st singular | kazen | — |
2nd singular | kaaz | kaz |
3rd singular | kaazt | — |
1st plural | kazen | — |
2nd plural | kaazt | kaazt |
3rd plural | kazen | — |
(n) or (nn) indicates the Eifeler Regel. |
From Proto-Slavic *kaznь.
kȃzən f
Feminine, i-stem | |||
---|---|---|---|
nom. sing. | kázen | ||
gen. sing. | kázni | ||
singular | dual | plural | |
nominative (imenovȃlnik) |
kázen | kázni | kázni |
genitive (rodȋlnik) |
kázni | kázni | kázni |
dative (dajȃlnik) |
kázni | káznima | káznim |
accusative (tožȋlnik) |
kázen | kázni | kázni |
locative (mẹ̑stnik) |
kázni | káznih | káznih |
instrumental (orọ̑dnik) |
káznijo | káznima | káznimi |