From Proto-Finnic *kënno, borrowed from early Proto-Germanic *hennǭ, (later *hinnǭ), whence Swedish hinna (“membrane, coating”).
kenno
Inflection of kenno (Kotus type 1/valo, no gradation) | ||||
---|---|---|---|---|
nominative | kenno | kennot | ||
genitive | kennon | kennojen | ||
partitive | kennoa | kennoja | ||
illative | kennoon | kennoihin | ||
singular | plural | |||
nominative | kenno | kennot | ||
accusative | nom. | kenno | kennot | |
gen. | kennon | |||
genitive | kennon | kennojen | ||
partitive | kennoa | kennoja | ||
inessive | kennossa | kennoissa | ||
elative | kennosta | kennoista | ||
illative | kennoon | kennoihin | ||
adessive | kennolla | kennoilla | ||
ablative | kennolta | kennoilta | ||
allative | kennolle | kennoille | ||
essive | kennona | kennoina | ||
translative | kennoksi | kennoiksi | ||
abessive | kennotta | kennoitta | ||
instructive | — | kennoin | ||
comitative | See the possessive forms below. |