kent
Perhaps a variant of the verb cant.
kent (plural kents)
kent (third-person singular simple present kents, present participle kenting, simple past and past participle kented)
kent
kent
kent
Inflection (stem in -e-, front unrounded harmony) | ||
---|---|---|
singular | plural | |
nominative | kent | kentek |
accusative | kentet | kenteket |
dative | kentnek | kenteknek |
instrumental | kenttel | kentekkel |
causal-final | kentért | kentekért |
translative | kentté | kentekké |
terminative | kentig | kentekig |
essive-formal | kentként | kentekként |
essive-modal | — | — |
inessive | kentben | kentekben |
superessive | kenten | kenteken |
adessive | kentnél | kenteknél |
illative | kentbe | kentekbe |
sublative | kentre | kentekre |
allative | kenthez | kentekhez |
elative | kentből | kentekből |
delative | kentről | kentekről |
ablative | kenttől | kentektől |
non-attributive possessive - singular |
kenté | kenteké |
non-attributive possessive - plural |
kentéi | kentekéi |
kent
kent
kent (comparative mair kent, superlative maist kent)
(This etymology is missing or incomplete. Please add to it, or discuss it at the Etymology scriptorium.)
kent (plural kents)
From Ottoman Turkish كنت (kent, “village, town, city”), from older كند (kend), from Sogdian 𐼸𐼰𐼻𐼹 (kand, “city”). Compare Old Turkic (kend, “city, settlement”). Possibly cognate with Northern Kurdish gund (“village”). Most likely not related to Finnish kenttä (“field”).
kent (definite accusative kenti, plural kentler)
Inflection | ||
---|---|---|
Nominative | kent | |
Definite accusative | kenti | |
Singular | Plural | |
Nominative | kent | kentler |
Definite accusative | kenti | kentleri |
Dative | kente | kentlere |
Locative | kentte | kentlerde |
Ablative | kentten | kentlerden |
Genitive | kentin | kentlerin |
kent