From Old Norse kná, and its unattested infinitive *knega, from Proto-Germanic *knēaną, from Proto-Indo-European *ǵneh₃-. Cognate with English know.
knega (preterite-present verb, third-person singular present indicative kná, third-person singular past indicative knátti, supine knátt)
infinitive (nafnháttur) |
að knega | ||||
---|---|---|---|---|---|
supine (sagnbót) |
knátt | ||||
present participle (lýsingarháttur nútíðar) |
knegandi | ||||
indicative (framsöguháttur) |
subjunctive (viðtengingarháttur) | ||||
present (nútíð) |
ég kná | við knegum | present (nútíð) |
ég knegi | við knegum |
þú knátt | þið knegið | þú knegir | þið knegið | ||
hann, hún, það kná | þeir, þær, þau knega | hann, hún, það knegi | þeir, þær, þau knegi | ||
past (þátíð) |
ég knátti | við knáttum | past (þátíð) |
ég knætti | við knættum |
þú knáttir | þið knáttuð | þú knættir | þið knættuð | ||
hann, hún, það knátti | þeir, þær, þau knáttu | hann, hún, það knætti | þeir, þær, þau knættu | ||
imperative (boðháttur) |
kneg (þú) | knegið (þið) | |||
Forms with appended personal pronoun | |||||
knegðu | knegiði * | ||||
* Spoken form, usually not written; in writing, the unappended plural form (optionally followed by the full pronoun) is preferred. |
From knä (“knee”). Doublet of knäa, which is derived from an alternative form of the same noun.
knega (present knegar, preterite knegade, supine knegat, imperative knega)
Active | Passive | |||
---|---|---|---|---|
Infinitive | knega | knegas | ||
Supine | knegat | knegats | ||
Imperative | knega | — | ||
Imper. plural1 | knegen | — | ||
Present | Past | Present | Past | |
Indicative | knegar | knegade | knegas | knegades |
Ind. plural1 | knega | knegade | knegas | knegades |
Subjunctive2 | knege | knegade | kneges | knegades |
Participles | ||||
Present participle | knegande | |||
Past participle | knegad | |||
1 Archaic. 2 Dated. See the appendix on Swedish verbs. |