Borrowed from Swedish krona (compare German Krone), ultimately from Latin corōna, from Ancient Greek κορώνη (korṓnē). Doublet of kruuna, a more recent borrowing from the same word.
kruunu
Inflection of kruunu (Kotus type 1/valo, no gradation) | ||||
---|---|---|---|---|
nominative | kruunu | kruunut | ||
genitive | kruunun | kruunujen | ||
partitive | kruunua | kruunuja | ||
illative | kruunuun | kruunuihin | ||
singular | plural | |||
nominative | kruunu | kruunut | ||
accusative | nom. | kruunu | kruunut | |
gen. | kruunun | |||
genitive | kruunun | kruunujen | ||
partitive | kruunua | kruunuja | ||
inessive | kruunussa | kruunuissa | ||
elative | kruunusta | kruunuista | ||
illative | kruunuun | kruunuihin | ||
adessive | kruunulla | kruunuilla | ||
ablative | kruunulta | kruunuilta | ||
allative | kruunulle | kruunuille | ||
essive | kruununa | kruunuina | ||
translative | kruunuksi | kruunuiksi | ||
abessive | kruunutta | kruunuitta | ||
instructive | — | kruunuin | ||
comitative | See the possessive forms below. |