From kunnian (“of glory, honour”) + himo (“lust, desire, passion, craving”). Coined by Finnish priest Anders Gabriel Wikman in 1829.
kunnianhimo
Inflection of kunnianhimo (Kotus type 1/valo, no gradation) | ||||
---|---|---|---|---|
nominative | kunnianhimo | kunnianhimot | ||
genitive | kunnianhimon | kunnianhimojen | ||
partitive | kunnianhimoa | kunnianhimoja | ||
illative | kunnianhimoon | kunnianhimoihin | ||
singular | plural | |||
nominative | kunnianhimo | kunnianhimot | ||
accusative | nom. | kunnianhimo | kunnianhimot | |
gen. | kunnianhimon | |||
genitive | kunnianhimon | kunnianhimojen | ||
partitive | kunnianhimoa | kunnianhimoja | ||
inessive | kunnianhimossa | kunnianhimoissa | ||
elative | kunnianhimosta | kunnianhimoista | ||
illative | kunnianhimoon | kunnianhimoihin | ||
adessive | kunnianhimolla | kunnianhimoilla | ||
ablative | kunnianhimolta | kunnianhimoilta | ||
allative | kunnianhimolle | kunnianhimoille | ||
essive | kunnianhimona | kunnianhimoina | ||
translative | kunnianhimoksi | kunnianhimoiksi | ||
abessive | kunnianhimotta | kunnianhimoitta | ||
instructive | — | kunnianhimoin | ||
comitative | See the possessive forms below. |