From Old Norse lǫgn, from Proto-Germanic *lagīniz.
lögn f (genitive singular lagnar, nominative plural lagnir)
singular | plural | |||
---|---|---|---|---|
indefinite | definite | indefinite | definite | |
nominative | lögn | lögnin | lagnir | lagnirnar |
accusative | lögn | lögnina | lagnir | lagnirnar |
dative | lögn | lögninni | lögnum | lögnunum |
genitive | lagnar | lagnarinnar | lagna | lagnanna |
From Old Swedish lyghn, possibly from Old Norse ljúga (“to lie”), but probably instead a loanword from Old Saxon lugina; both are ultimately from Proto-Germanic *lugīnō, itself from *leuganą (“to lie”).
lögn c
Occasionally treated as a mass noun.
nominative | genitive | ||
---|---|---|---|
singular | indefinite | lögn | lögns |
definite | lögnen | lögnens | |
plural | indefinite | lögner | lögners |
definite | lögnerna | lögnernas |