From Old Norse mœna, from Proto-Germanic *mōnijaną- (“to tower”), from Proto-Indo-European *men-.
mæna f (genitive singular mænu, nominative plural mænur)
| Declension of mæna | ||||
|---|---|---|---|---|
| f-w1 | singular | plural | ||
| indefinite | definite | indefinite | definite | |
| nominative | mæna | mænan | mænur | mænurnar |
| accusative | mænu | mænuna | mænur | mænurnar |
| dative | mænu | mænunni | mænum | mænunum |
| genitive | mænu | mænunnar | mæna | mænanna |
mæna (weak verb, third-person singular past indicative mændi, supine mænt)
| infinitive (nafnháttur) |
að mæna | ||||
|---|---|---|---|---|---|
| supine (sagnbót) |
mænt | ||||
| present participle (lýsingarháttur nútíðar) |
mænandi | ||||
| indicative (framsöguháttur) |
subjunctive (viðtengingarháttur) | ||||
| present (nútíð) |
ég mæni | við mænum | present (nútíð) |
ég mæni | við mænum |
| þú mænir | þið mænið | þú mænir | þið mænið | ||
| hann, hún, það mænir | þeir, þær, þau mæna | hann, hún, það mæni | þeir, þær, þau mæni | ||
| past (þátíð) |
ég mændi | við mændum | past (þátíð) |
ég mændi | við mændum |
| þú mændir | þið mænduð | þú mændir | þið mænduð | ||
| hann, hún, það mændi | þeir, þær, þau mændu | hann, hún, það mændi | þeir, þær, þau mændu | ||
| imperative (boðháttur) |
mæn (þú) | mænið (þið) | |||
| Forms with appended personal pronoun | |||||
| mændu | mæniði * | ||||
| * Spoken form, usually not written; in writing, the unappended plural form (optionally followed by the full pronoun) is preferred. | |||||