mæta

Hello, you have come here looking for the meaning of the word mæta. In DICTIOUS you will not only get to know all the dictionary meanings for the word mæta, but we will also tell you about its etymology, its characteristics and you will know how to say mæta in singular and plural. Everything you need to know about the word mæta you have here. The definition of the word mæta will help you to be more precise and correct when speaking or writing your texts. Knowing the definition ofmæta, as well as those of other words, enriches your vocabulary and provides you with more and better linguistic resources.
See also: Maeta and mäta

Icelandic

Etymology

From Old Norse mǿta, from Proto-Germanic *mōtijaną. Compare Norwegian møte, Danish møde, Swedish möta.

Pronunciation

Verb

mæta (weak verb, third-person singular past indicative mætti, supine mætt)

  1. (transitive, takes dative object) to meet, to encounter
    Ég mætti vini mínum á safninu.
    I met my friend at the museum.
  2. (transitive, takes dative object) to confront, to face, to brave, to breast
    Við mætum óvininum við dögun!
    We face our enemy at dawn!
  3. (intransitive) to turn up, to show up, to come, to appear
    Ég mætti ekki í afmælið þitt af því að ég var veikur.
    I didn't come to your birthday because I was sick.
    Hve margir mættu?
    How many showed up?
    Fundarstjórinn mætti ekki í veisluna.
    The chairman didn't turn up at the party.

Conjugation

mæta — active voice (germynd)
infinitive
(nafnháttur) 		að mæta
supine
(sagnbót) 		mætt
present participle
(lýsingarháttur nútíðar) 		mætandi
indicative
(framsöguháttur) 		subjunctive
(viðtengingarháttur)
present
(nútíð) 		ég mæti við mætum present
(nútíð) 		ég mæti við mætum
þú mætir þið mætið þú mætir þið mætið
hann, hún, það mætir þeir, þær, þau mæta hann, hún, það mæti þeir, þær, þau mæti
past
(þátíð) 		ég mætti við mættum past
(þátíð) 		ég mætti við mættum
þú mættir þið mættuð þú mættir þið mættuð
hann, hún, það mætti þeir, þær, þau mættu hann, hún, það mætti þeir, þær, þau mættu
imperative
(boðháttur) 		mæt (þú) mætið (þið)
Forms with appended personal pronoun
mættu mætiði *
* Spoken form, usually not written; in writing, the unappended plural form (optionally followed by the full pronoun) is preferred.
mætast — mediopassive voice (miðmynd)
infinitive
(nafnháttur) 		að mætast
supine
(sagnbót) 		mæst
present participle
(lýsingarháttur nútíðar) 		mætandist **
** the mediopassive present participle is extremely rare and normally not used; it is never used attributively or predicatively, only for explicatory subclauses
indicative
(framsöguháttur) 		subjunctive
(viðtengingarháttur)
present
(nútíð) 		ég mætist við mætumst present
(nútíð) 		ég mætist við mætumst
þú mætist þið mætist þú mætist þið mætist
hann, hún, það mætist þeir, þær, þau mætast hann, hún, það mætist þeir, þær, þau mætist
past
(þátíð) 		ég mættist við mættumst past
(þátíð) 		ég mættist við mættumst
þú mættist þið mættust þú mættist þið mættust
hann, hún, það mættist þeir, þær, þau mættust hann, hún, það mættist þeir, þær, þau mættust
imperative
(boðháttur) 		mæst (þú) mætist (þið)
Forms with appended personal pronoun
mæstu mætisti *
* Spoken form, usually not written; in writing, the unappended plural form (optionally followed by the full pronoun) is preferred.
mættur — past participle (lýsingarháttur þátíðar)
strong declension
(sterk beyging) 		singular (eintala) plural (fleirtala)
masculine
(karlkyn) 		feminine
(kvenkyn) 		neuter
(hvorugkyn) 		masculine
(karlkyn) 		feminine
(kvenkyn) 		neuter
(hvorugkyn)
nominative
(nefnifall) 		mættur mætt mætt mættir mættar mætt
accusative
(þolfall) 		mættan mætta mætt mætta mættar mætt
dative
(þágufall) 		mættum mættri mættu mættum mættum mættum
genitive
(eignarfall) 		mætts mættrar mætts mættra mættra mættra
weak declension
(veik beyging) 		singular (eintala) plural (fleirtala)
masculine
(karlkyn) 		feminine
(kvenkyn) 		neuter
(hvorugkyn) 		masculine
(karlkyn) 		feminine
(kvenkyn) 		neuter
(hvorugkyn)
nominative
(nefnifall) 		mætti mætta mætta mættu mættu mættu
accusative
(þolfall) 		mætta mættu mætta mættu mættu mættu
dative
(þágufall) 		mætta mættu mætta mættu mættu mættu
genitive
(eignarfall) 		mætta mættu mætta mættu mættu mættu

Synonyms

Derived terms

References

Anagrams

Old Swedish

Etymology

From Old Norse meta, from Proto-Germanic *metaną.

Verb

mæta

  1. to measure
  2. to estimate

Conjugation

Conjugation of mæta (strong)
present past
infinitive mæta —
participle mætandi, mætande mætin
active voice indicative subjunctive imperative indicative subjunctive
iæk mæter mæti, mæte — mat māti, māte
þū mæter mæti, mæte mæt *mast māti, māte
han mæter mæti, mæte — mat māti, māte
vīr mætum, mætom mætum, mætom mætum, mætom mātum, mātom mātum, mātom
īr mætin mætin mætin mātin mātin
þēr mæta mætin — mātu, māto mātin
mediopassive voice indicative subjunctive imperative indicative subjunctive
iæk mæts mætis, mætes — mats mātis, mātes
þū mæts mætis, mætes — *masts mātis, mātes
han mæts mætis, mætes — mats mātis, mātes
vīr mætums, -oms mætums, mætoms — mātums, mātoms mātums, mātoms
īr mætins mætins — mātins mātins
þēr mætas mætins — mātus, mātos mātins

Descendants

  • Swedish: mäta
Wikious
Boobota
Sagapedia