omówić

From ob- +‎ mówić. First attested in 1405.

• IPA^(key): (10^th–15^th CE) /ɔmɔːvit͡ɕ/
• IPA^(key): (15^th CE) /ɔmovit͡ɕ/

omówić pf (imperfective omawiać)

1. (attested in Sieradz-Łęczyca) to slander

   Synonym: obmówić

   • 1915 [1474], Jan Łoś, editor, Przegląd językowych zabytków staropolskich do r. 1543‎, Sieradz, page 540:

     Jan ... gy sprosnymi, vrągayøczymy, omownimy, przecziwnymi, neczsnymi,... nesprawedliwimi, zlosthliwimi slowmi omovil

     [Jan... ji sprosnymi, urągającymi, omownymi, przeciwnymi, nieczsnymi..., niesprawiedliwymi, zlostliwymi słowmi omowił]

2. to justify
   • Middle of the 15th century, Rozmyślanie o żywocie Pana Jezusa‎, page 689:

     Nyektorzy chczą omovycz (volentes excusare) szvyatego Pyotra movyącz, yze... szyebye zaprzal, a nye Yesucrista

     [Niektorzy chcę omowić (volentes excusare) świętego Piotra mowią-ć, iże... siebie zaprzał, a nie Jesukrysta]

3. to tout, to make famous
   • 1874-1891 [Fifteenth cenetury], Rozprawy i Sprawozdania z Posiedzeń Wydziału Filologicznego Akademii Umiejętności‎^{, ,} , volume XVI, page 329:

     Fulserat ingenium, fama cantata, byla omovyona, per orbem

     [Fulserat ingenium, fama cantata, była omowiona, per orbem]

4. (law, attested in Greater Poland) to deny a right of possession or title
   • 1967 [1405], Henryk Kowalewicz, Władysław Kuraszkiewicz, editors, Wielkopolskie roty sądowe XIV-XV wieku, Roty kościańskie, volume III, number 266, Kościan:

     Jaco Woczech ne omouil Jana cu Dupieuiczom ani o tem we

     [Jako Wociech nie omowił Jana ku Dupiewicom ani o tem wie]

• Polish: omówić

• Bańkowski, Andrzej (2000) “omówić”, in Etymologiczny słownik języka polskiego [Etymological Dictionary of the Polish Language] (in Polish)
• B. Sieradzka-Baziur, Ewa Deptuchowa, Joanna Duska, Mariusz Frodyma, Beata Hejmo, Dorota Janeczko, Katarzyna Jasińska, Krystyna Kajtoch, Joanna Kozioł, Marian Kucała, Dorota Mika, Gabriela Niemiec, Urszula Poprawska, Elżbieta Supranowicz, Ludwika Szelachowska-Winiarzowa, Zofia Wanicowa, Piotr Szpor, Bartłomiej Borek, editors (2011–2015), “omówić”, in Słownik pojęciowy języka staropolskiego [Conceptual Dictionary of Old Polish] (in Polish), Kraków: IJP PAN, →ISBN

Inherited from Old Polish omówić. By surface analysis, o- +‎ mówić. Compare Czech omluvit.

• Audio:

  (file)

• Rhymes: -uvit͡ɕ
• Syllabification: o‧mó‧wić

omówić pf (imperfective omawiać)

1. (transitive) to discuss, to talk through

   Synonym: przedyskutować

2. (transitive) to describe, to talk through
3. (transitive, obsolete) to badmouth; to missay, to slag off, to slander, to vilify

   Synonyms: obmówić; see also Thesaurus:obrażać

4. (transitive, Middle Polish) to legitimize, to justify

   Synonym: uzasadnić

5. (transitive, Middle Polish) to explain, to inform, to let know
6. (transitive, Middle Polish) to judge, to estimate without mincing words
7. (reflexive with się, Middle Polish) to explain oneself, to justify oneself

• omówić in Wielki słownik języka polskiego, Instytut Języka Polskiego PAN
• omówić in Polish dictionaries at PWN
• Maria Renata Mayenowa, Stanisław Rospond, Witold Taszycki, Stefan Hrabec, Władysław Kuraszkiewicz (2010-2023) “omowić”, in Słownik Polszczyzny XVI Wieku [A Dictionary of 16th Century Polish]
• Maria Renata Mayenowa, Stanisław Rospond, Witold Taszycki, Stefan Hrabec, Władysław Kuraszkiewicz (2010-2023) “omowić się”, in Słownik Polszczyzny XVI Wieku [A Dictionary of 16th Century Polish]
• “OMÓWIĆ%20SIĘ”, in Elektroniczny Słownik Języka Polskiego XVII i XVIII Wieku [Electronic Dictionary of the Polish Language of the XVII and XVIII Century], 25.09.2008
• Samuel Bogumił Linde (1807–1814) “omówić”, in Słownik języka polskiego
• Aleksander Zdanowicz (1861) “omówić”, in Słownik języka polskiego, Wilno 1861
• J. Karłowicz, A. Kryński, W. Niedźwiedzki, editors (1904), “omówić”, in Słownik języka polskiego (in Polish), volume 3, Warsaw, page 776
• omówić in Narodowy Fotokorpus Języka Polskiego