Inherited from Middle Dutch ontbēelden. Equivalent to ont- + beelden (“to picture, imagine”) or beeld (“image”) + ont- -en.
ontbeelden
Conjugation of ontbeelden (weak, prefixed) | ||||
---|---|---|---|---|
infinitive | ontbeelden | |||
past singular | ontbeeldde | |||
past participle | ontbeeld | |||
infinitive | ontbeelden | |||
gerund | ontbeelden n | |||
present tense | past tense | |||
1st person singular | ontbeeld | ontbeeldde | ||
2nd person sing. (jij) | ontbeeldt, ontbeeld2 | ontbeeldde | ||
2nd person sing. (u) | ontbeeldt | ontbeeldde | ||
2nd person sing. (gij) | ontbeeldt | ontbeeldde | ||
3rd person singular | ontbeeldt | ontbeeldde | ||
plural | ontbeelden | ontbeeldden | ||
subjunctive sing.1 | ontbeelde | ontbeeldde | ||
subjunctive plur.1 | ontbeelden | ontbeeldden | ||
imperative sing. | ontbeeld | |||
imperative plur.1 | ontbeeldt | |||
participles | ontbeeldend | ontbeeld | ||
1) Archaic. 2) In case of inversion. |