From Middle Dutch onthôveden. Equivalent to modern hoofd (“head”) + ont- -en (privative verb-forming circumfix).
onthoofden
Conjugation of onthoofden (weak, prefixed) | ||||
---|---|---|---|---|
infinitive | onthoofden | |||
past singular | onthoofdde | |||
past participle | onthoofd | |||
infinitive | onthoofden | |||
gerund | onthoofden n | |||
present tense | past tense | |||
1st person singular | onthoofd | onthoofdde | ||
2nd person sing. (jij) | onthoofdt, onthoofd2 | onthoofdde | ||
2nd person sing. (u) | onthoofdt | onthoofdde | ||
2nd person sing. (gij) | onthoofdt | onthoofdde | ||
3rd person singular | onthoofdt | onthoofdde | ||
plural | onthoofden | onthoofdden | ||
subjunctive sing.1 | onthoofde | onthoofdde | ||
subjunctive plur.1 | onthoofden | onthoofdden | ||
imperative sing. | onthoofd | |||
imperative plur.1 | onthoofdt | |||
participles | onthoofdend | onthoofd | ||
1) Archaic. 2) In case of inversion. |