From ont- (“de-, away”) + strijden (“to battle, fight”).
ontstrijden
Conjugation of ontstrijden (strong class 1, prefixed) | ||||
---|---|---|---|---|
infinitive | ontstrijden | |||
past singular | ontstreed | |||
past participle | ontstreden | |||
infinitive | ontstrijden | |||
gerund | ontstrijden n | |||
present tense | past tense | |||
1st person singular | ontstrijd | ontstreed | ||
2nd person sing. (jij) | ontstrijdt, ontstrijd2 | ontstreed | ||
2nd person sing. (u) | ontstrijdt | ontstreed | ||
2nd person sing. (gij) | ontstrijdt | ontstreedt | ||
3rd person singular | ontstrijdt | ontstreed | ||
plural | ontstrijden | ontstreden | ||
subjunctive sing.1 | ontstrijde | ontstrede | ||
subjunctive plur.1 | ontstrijden | ontstreden | ||
imperative sing. | ontstrijd | |||
imperative plur.1 | ontstrijdt | |||
participles | ontstrijdend | ontstreden | ||
1) Archaic. 2) In case of inversion. |