Equivalent to ont- (“un-”) + woekeren (“to overgrow”).
ontwoekeren
Conjugation of ontwoekeren (weak, prefixed) | ||||
---|---|---|---|---|
infinitive | ontwoekeren | |||
past singular | ontwoekerde | |||
past participle | ontwoekerd | |||
infinitive | ontwoekeren | |||
gerund | ontwoekeren n | |||
present tense | past tense | |||
1st person singular | ontwoeker | ontwoekerde | ||
2nd person sing. (jij) | ontwoekert, ontwoeker2 | ontwoekerde | ||
2nd person sing. (u) | ontwoekert | ontwoekerde | ||
2nd person sing. (gij) | ontwoekert | ontwoekerde | ||
3rd person singular | ontwoekert | ontwoekerde | ||
plural | ontwoekeren | ontwoekerden | ||
subjunctive sing.1 | ontwoekere | ontwoekerde | ||
subjunctive plur.1 | ontwoekeren | ontwoekerden | ||
imperative sing. | ontwoeker | |||
imperative plur.1 | ontwoekert | |||
participles | ontwoekerend | ontwoekerd | ||
1) Archaic. 2) In case of inversion. |