płonić

From płony +‎ -ić.

• IPA^(key): (10^th–15^th CE) /pɫɔɲit͡ɕ/
• IPA^(key): (15^th CE) /pɫɔɲit͡ɕ/

płonić impf

1. to render barren
   • 1856-1870 [1470], Antoni Zygmunt Helcel, editor, Starodawne Prawa Polskiego Pomniki‎, volume XI, number 692:

     Kmethones eundem agrum possidentes tamquam proprium fideliter reformare, funum (pro fimum) ducere et non amulare (pro annilare) al. nye plonycz <tenentur>

     [Kmethones eundem agrum possidentes tamquam proprium fideliter reformare, fimum ducere et non annilare al. nie płonić <tenentur>]

• Middle Polish: płonić
  • ⇒ Polish: wypłonić

• B. Sieradzka-Baziur, Ewa Deptuchowa, Joanna Duska, Mariusz Frodyma, Beata Hejmo, Dorota Janeczko, Katarzyna Jasińska, Krystyna Kajtoch, Joanna Kozioł, Marian Kucała, Dorota Mika, Gabriela Niemiec, Urszula Poprawska, Elżbieta Supranowicz, Ludwika Szelachowska-Winiarzowa, Zofia Wanicowa, Piotr Szpor, Bartłomiej Borek, editors (2011–2015), “płonić”, in Słownik pojęciowy języka staropolskiego [Conceptual Dictionary of Old Polish] (in Polish), Kraków: IJP PAN, →ISBN

From płonąć +‎ -ić.

• IPA^(key): /ˈpwɔ.ɲit͡ɕ/
• Rhymes: -ɔɲit͡ɕ
• Syllabification: pło‧nić

płonić impf (perfective spłonić or zapłonić)

1. (transitive, literary) to make ruddy

   Synonyms: czerwienić, rumienić

2. (reflexive with się, literary) to blush (to redden in the face from shame, excitement or embarrassment)

   Synonyms: czerwienić się, czerwienieć, kraśnieć, rumienić się, rumienieć

3. (reflexive with się, literary) to stand out by its redness

• płonić in Wielki słownik języka polskiego, Instytut Języka Polskiego PAN
• płonić in Polish dictionaries at PWN