From Latin praepositus.
praepositus (plural praeposituses or praepositi)
Perfect passive participle of praepōnō, equivalent to prae- (“fore-”) + positus (“placed”).
praepositus (feminine praeposita, neuter praepositum); first/second-declension participle
First/second-declension adjective.
singular | plural | ||||||
---|---|---|---|---|---|---|---|
masculine | feminine | neuter | masculine | feminine | neuter | ||
nominative | praepositus | praeposita | praepositum | praepositī | praepositae | praeposita | |
genitive | praepositī | praepositae | praepositī | praepositōrum | praepositārum | praepositōrum | |
dative | praepositō | praepositae | praepositō | praepositīs | |||
accusative | praepositum | praepositam | praepositum | praepositōs | praepositās | praeposita | |
ablative | praepositō | praepositā | praepositō | praepositīs | |||
vocative | praeposite | praeposita | praepositum | praepositī | praepositae | praeposita |
praepositus m (genitive praepositī); second declension
Second-declension noun.
singular | plural | |
---|---|---|
nominative | praepositus | praepositī |
genitive | praepositī | praepositōrum |
dative | praepositō | praepositīs |
accusative | praepositum | praepositōs |
ablative | praepositō | praepositīs |
vocative | praeposite | praepositī |