páka f (relational adjective pákový)
Probably from Slovak pálka.[1][2]
páka (plural pákák)
Inflection (stem in long/high vowel, back harmony) | ||
---|---|---|
singular | plural | |
nominative | páka | pákák |
accusative | pákát | pákákat |
dative | pákának | pákáknak |
instrumental | pákával | pákákkal |
causal-final | pákáért | pákákért |
translative | pákává | pákákká |
terminative | pákáig | pákákig |
essive-formal | pákaként | pákákként |
essive-modal | — | — |
inessive | pákában | pákákban |
superessive | pákán | pákákon |
adessive | pákánál | pákáknál |
illative | pákába | pákákba |
sublative | pákára | pákákra |
allative | pákához | pákákhoz |
elative | pákából | pákákból |
delative | pákáról | pákákról |
ablative | pákától | pákáktól |
non-attributive possessive - singular |
pákáé | pákáké |
non-attributive possessive - plural |
pákáéi | pákákéi |
Possessive forms of páka | ||
---|---|---|
possessor | single possession | multiple possessions |
1st person sing. | pákám | pákáim |
2nd person sing. | pákád | pákáid |
3rd person sing. | pákája | pákái |
1st person plural | pákánk | pákáink |
2nd person plural | pákátok | pákáitok |
3rd person plural | pákájuk | pákáik |
Borrowed from Danish pauke, from German Pauke.
páka f (genitive singular páku, nominative plural pákur)