Borrowed from German rutschen. Cf. Middle Dutch rutsen, a form that is obsolete in Dutch.
roetsjen
Conjugation of roetsjen (weak) | ||||
---|---|---|---|---|
infinitive | roetsjen | |||
past singular | roetsjte | |||
past participle | geroetsjt | |||
infinitive | roetsjen | |||
gerund | roetsjen n | |||
present tense | past tense | |||
1st person singular | roetsj | roetsjte | ||
2nd person sing. (jij) | roetsjt, roetsj2 | roetsjte | ||
2nd person sing. (u) | roetsjt | roetsjte | ||
2nd person sing. (gij) | roetsjt | roetsjte | ||
3rd person singular | roetsjt | roetsjte | ||
plural | roetsjen | roetsjten | ||
subjunctive sing.1 | roetsje | roetsjte | ||
subjunctive plur.1 | roetsjen | roetsjten | ||
imperative sing. | roetsj | |||
imperative plur.1 | roetsjt | |||
participles | roetsjend | geroetsjt | ||
1) Archaic. 2) In case of inversion. |