Plural and case form of older rokke, from Middle Dutch rocke, from Old Dutch *rocko, from Proto-West Germanic *rokkō, from Proto-Germanic *rukkô.
rokken n or m (plural rokkens, diminutive rokkentje n)
From Middle Dutch rocken. Equivalent to rok (alternative form of rokken) + -en.
rokken
Conjugation of rokken (weak) | ||||
---|---|---|---|---|
infinitive | rokken | |||
past singular | rokte | |||
past participle | gerokt | |||
infinitive | rokken | |||
gerund | rokken n | |||
present tense | past tense | |||
1st person singular | rok | rokte | ||
2nd person sing. (jij) | rokt, rok2 | rokte | ||
2nd person sing. (u) | rokt | rokte | ||
2nd person sing. (gij) | rokt | rokte | ||
3rd person singular | rokt | rokte | ||
plural | rokken | rokten | ||
subjunctive sing.1 | rokke | rokte | ||
subjunctive plur.1 | rokken | rokten | ||
imperative sing. | rok | |||
imperative plur.1 | rokt | |||
participles | rokkend | gerokt | ||
1) Archaic. 2) In case of inversion. |
rokken
rokken m
rokken m or f
rokken m