From Middle Dutch schriden, from Old Dutch *scrīthan, from Proto-West Germanic *skrīþan, from Proto-Germanic *skrīþaną.
schrijden
Conjugation of schrijden (strong class 1) | ||||
---|---|---|---|---|
infinitive | schrijden | |||
past singular | schreed | |||
past participle | geschreden | |||
infinitive | schrijden | |||
gerund | schrijden n | |||
present tense | past tense | |||
1st person singular | schrijd | schreed | ||
2nd person sing. (jij) | schrijdt, schrijd2 | schreed | ||
2nd person sing. (u) | schrijdt | schreed | ||
2nd person sing. (gij) | schrijdt | schreedt | ||
3rd person singular | schrijdt | schreed | ||
plural | schrijden | schreden | ||
subjunctive sing.1 | schrijde | schrede | ||
subjunctive plur.1 | schrijden | schreden | ||
imperative sing. | schrijd | |||
imperative plur.1 | schrijdt | |||
participles | schrijdend | geschreden | ||
1) Archaic. 2) In case of inversion. |