schuieren

First attested in the 16th century. Borrowed from German scheuern, itself probably from Middle Dutch schuren. In any case a doublet of schuren, which see.

• IPA^(key): /ˈsxœy̯.ə.rən/

• Audio:

  (file)

• Hyphenation: schui‧e‧ren
• Rhymes: -œy̯ərən

schuieren

1. (transitive, dated, now dialectal, chiefly Northern) to brush (usually with a flat brush)
   • ante 1578 June 24, "De katmaecker. Een batement vanden kat maecker gespeelt sint jansmis 1578 van die broeders van trou moet blijcken", in W.N.M. Hüsken, B.A.M. Ramakers & F.A.M. Schaars (eds.), Trou moet blijcken. Bronnenuitgave van de boeken der Haarlemse rederijkerskamer 'de Pellicanisten'. Deel 1: Boek A, Querido (1992), page 561 (original: 137v), lines 79-81.

     hier comen twie vrouwen uut / die een schuiert ende den ander / met een pot waters

     Here two women come out/ one brushes and the other / with a pot full of water.

• schuier

• → Papiamentu: skeiru, skeijer (dated)