From late Middle High German swanken, ultimately from the root of schwingen (“to swing”). See also Schwang.
schwanken (weak, third-person singular present schwankt, past tense schwankte, past participle geschwankt, auxiliary haben or sein)
infinitive | schwanken | ||||
---|---|---|---|---|---|
present participle | schwankend | ||||
past participle | geschwankt | ||||
auxiliary | haben or sein | ||||
indicative | subjunctive | ||||
singular | plural | singular | plural | ||
present | ich schwanke | wir schwanken | i | ich schwanke | wir schwanken |
du schwankst | ihr schwankt | du schwankest | ihr schwanket | ||
er schwankt | sie schwanken | er schwanke | sie schwanken | ||
preterite | ich schwankte | wir schwankten | ii | ich schwankte1 | wir schwankten1 |
du schwanktest | ihr schwanktet | du schwanktest1 | ihr schwanktet1 | ||
er schwankte | sie schwankten | er schwankte1 | sie schwankten1 | ||
imperative | schwank (du) schwanke (du) |
schwankt (ihr) |
1Rare except in very formal contexts; alternative in würde normally preferred.