snarka (weak verb, third-person singular past indicative snarkaði, supine snarkað)
infinitive nafnháttur | að snarka | |||||
---|---|---|---|---|---|---|
supine sagnbót | snarkað | |||||
present participle |
snarkandi | |||||
indicative |
subjunctive | |||||
present |
past |
present |
past | |||
singular | ég | snarka | snarkaði | snarki | snarkaði | |
þú | snarkar | snarkaðir | snarkir | snarkaðir | ||
hann, hún, það | snarkar | snarkaði | snarki | snarkaði | ||
plural | við | snörkum | snörkuðum | snörkum | snörkuðum | |
þið | snarkið | snörkuðuð | snarkið | snörkuðuð | ||
þeir, þær, þau | snarka | snörkuðu | snarki | snörkuðu | ||
imperative boðháttur | ||||||
singular | þú | snarka (þú), snarkaðu | ||||
plural | þið | snarkið (þið), snarkiði1 |
Borrowed from Middle Low German snorken, snarken, from Old Saxon *snarkōn, from Proto-West Germanic *snarkōn.
snarka (present snarkar, preterite snarkade, supine snarkat, imperative snarka)
active | passive | |||
---|---|---|---|---|
infinitive | snarka | snarkas | ||
supine | snarkat | snarkats | ||
imperative | snarka | — | ||
imper. plural1 | snarken | — | ||
present | past | present | past | |
indicative | snarkar | snarkade | snarkas | snarkades |
ind. plural1 | snarka | snarkade | snarkas | snarkades |
subjunctive2 | snarke | snarkade | snarkes | snarkades |
present participle | snarkande | |||
past participle | — |
1 Archaic. 2 Dated. See the appendix on Swedish verbs.