From staðar (“of a place”) the genitive of staður (“place”) and fall (“case”).
staðarfall n (genitive singular staðarfalls, nominative plural staðarföll)
Declension of staðarfall | ||||
---|---|---|---|---|
n-s | singular | plural | ||
indefinite | definite | indefinite | definite | |
nominative | staðarfall | staðarfallið | staðarföll | staðarföllin |
accusative | staðarfall | staðarfallið | staðarföll | staðarföllin |
dative | staðarfalli | staðarfallinu | staðarföllum | staðarföllunum |
genitive | staðarfalls | staðarfallsins | staðarfalla | staðarfallanna |