suscito

Hello, you have come here looking for the meaning of the word suscito. In DICTIOUS you will not only get to know all the dictionary meanings for the word suscito, but we will also tell you about its etymology, its characteristics and you will know how to say suscito in singular and plural. Everything you need to know about the word suscito you have here. The definition of the word suscito will help you to be more precise and correct when speaking or writing your texts. Knowing the definition ofsuscito, as well as those of other words, enriches your vocabulary and provides you with more and better linguistic resources.
See also: suscitó and suscitò

Catalan

Verb

suscito

  1. first-person singular present indicative of suscitar

Italian

Verb

suscito

  1. first-person singular present indicative of suscitare

Latin

Etymology

From sub- +‎ citō.

Pronunciation

Verb

suscitō (present infinitive suscitāre, perfect active suscitāvī, supine suscitātum); first conjugation

  1. to encourage, stir up, awaken, wake up
  2. to erect, build
    • c. 99 BCE – 55 BCE, Lucretius, On the Nature of Things 5.1166–1167:
      quī dēlūbra deum nova tōtō suscitat orbī terrārum
      he who builds a new sanctuary of the gods for the whole world
  3. to rekindle, excite
    • c. 125 CE – 180 CE, Apuleius, Metamorphoses 3.20:
      Sīc nōbīs garrientibus libīdō mūtua et animōs simul et membra suscitat. Omnibus abiectīs amīculīs, hāctenus dēnique intēctī atque nūdātī bacchāmur in Venerem
      And so, as we chatted away, our desire for each other excited our emotions and bodies. We threw away all of our clothes, and then, finally uncovered and in the nude, we revelled for Venus

Conjugation

   Conjugation of suscitō (first conjugation)
indicative singular plural
first second third first second third
active present suscitō suscitās suscitat suscitāmus suscitātis suscitant
imperfect suscitābam suscitābās suscitābat suscitābāmus suscitābātis suscitābant
future suscitābō suscitābis suscitābit suscitābimus suscitābitis suscitābunt
perfect suscitāvī suscitāvistī suscitāvit suscitāvimus suscitāvistis suscitāvērunt,
suscitāvēre
pluperfect suscitāveram suscitāverās suscitāverat suscitāverāmus suscitāverātis suscitāverant
future perfect suscitāverō suscitāveris suscitāverit suscitāverimus suscitāveritis suscitāverint
passive present suscitor suscitāris,
suscitāre
suscitātur suscitāmur suscitāminī suscitantur
imperfect suscitābar suscitābāris,
suscitābāre
suscitābātur suscitābāmur suscitābāminī suscitābantur
future suscitābor suscitāberis,
suscitābere
suscitābitur suscitābimur suscitābiminī suscitābuntur
perfect suscitātus + present active indicative of sum
pluperfect suscitātus + imperfect active indicative of sum
future perfect suscitātus + future active indicative of sum
subjunctive singular plural
first second third first second third
active present suscitem suscitēs suscitet suscitēmus suscitētis suscitent
imperfect suscitārem suscitārēs suscitāret suscitārēmus suscitārētis suscitārent
perfect suscitāverim suscitāverīs suscitāverit suscitāverīmus suscitāverītis suscitāverint
pluperfect suscitāvissem suscitāvissēs suscitāvisset suscitāvissēmus suscitāvissētis suscitāvissent
passive present susciter suscitēris,
suscitēre
suscitētur suscitēmur suscitēminī suscitentur
imperfect suscitārer suscitārēris,
suscitārēre
suscitārētur suscitārēmur suscitārēminī suscitārentur
perfect suscitātus + present active subjunctive of sum
pluperfect suscitātus + imperfect active subjunctive of sum
imperative singular plural
first second third first second third
active present suscitā suscitāte
future suscitātō suscitātō suscitātōte suscitantō
passive present suscitāre suscitāminī
future suscitātor suscitātor suscitantor
non-finite forms active passive
present perfect future present perfect future
infinitives suscitāre suscitāvisse suscitātūrum esse suscitārī suscitātum esse suscitātum īrī
participles suscitāns suscitātūrus suscitātus suscitandus
verbal nouns gerund supine
genitive dative accusative ablative accusative ablative
suscitandī suscitandō suscitandum suscitandō suscitātum suscitātū

Descendants

References

  • suscito”, in Charlton T. Lewis and Charles Short (1879) A Latin Dictionary, Oxford: Clarendon Press
  • suscito”, in Charlton T. Lewis (1891) An Elementary Latin Dictionary, New York: Harper & Brothers
  • suscito in Gaffiot, Félix (1934) Dictionnaire illustré latin-français, Hachette.

Portuguese

Verb

suscito

  1. first-person singular present indicative of suscitar

Spanish

Verb

suscito

  1. first-person singular present indicative of suscitar