From Old Norse tíð, from Proto-Germanic *tīdiz, from Proto-Indo-European *dīti- (“time, period”), from *dī- (“time”).
tíð f (genitive singular tíðar, plural tíðir)
Declension of tíð | ||||
---|---|---|---|---|
f2 | singular | plural | ||
indefinite | definite | indefinite | definite | |
nominative | tíð | tíðin | tíðir | tíðirnar |
accusative | tíð | tíðina | tíðir | tíðirnar |
dative | tíð | tíðini | tíðum | tíðunum |
genitive | tíðar | tíðarinnar | tíða | tíðanna |
From Old Norse tíð, from Proto-Germanic *tīdiz, from Proto-Indo-European *dīti- (“time, period”), from *dī- (“time”).
tíð f (genitive singular tíðar, nominative plural tíðir)
Declension of tíð | ||||
---|---|---|---|---|
f-s2 | singular | plural | ||
indefinite | definite | indefinite | definite | |
nominative | tíð | tíðin | tíðir | tíðirnar |
accusative | tíð | tíðina | tíðir | tíðirnar |
dative | tíð | tíðinni | tíðum | tíðunum |
genitive | tíðar | tíðarinnar | tíða | tíðanna |
From Proto-Germanic *tīdiz, from Proto-Indo-European *dīti- (“time, period”), from *dī- (“time”). Compare Old English tīd (English tide), Old Frisian tīd (West Frisian tiid), Old Saxon tīd (Low German Tied), Old Dutch tīt (Dutch tijd), Old High German zīt (German Zeit); compare also Old Armenian տի (ti).
tíð f (genitive tíðar, plural tíðir)
tíð