til- (“to, towards”) + burður (“carrying, burden, load”).
tilburður m (genitive singular tilburðar, plural tilburðir)
m12 | singular | plural | ||
---|---|---|---|---|
indefinite | definite | indefinite | definite | |
nominative | tilburður | tilburðurin | tilburðir | tilburðirnir |
accusative | tilburð | tilburðin | tilburðir | tilburðirnar |
dative | tilburði | tilburðinum | tilburðum | tilburðunum |
genitive | tilburðar | tilburðarins | tilburða | tilburðanna |