From tilvísun (“reference”) + fornafn (“pronoun”).
tilvísunarfornafn n (genitive singular tilvísunarfornafns, nominative plural tilvísunarfornöfn)
singular | plural | |||
---|---|---|---|---|
indefinite | definite | indefinite | definite | |
nominative | tilvísunarfornafn | tilvísunarfornafnið | tilvísunarfornöfn | tilvísunarfornöfnin |
accusative | tilvísunarfornafn | tilvísunarfornafnið | tilvísunarfornöfn | tilvísunarfornöfnin |
dative | tilvísunarfornafni | tilvísunarfornafninu | tilvísunarfornöfnum | tilvísunarfornöfnunum |
genitive | tilvísunarfornafns | tilvísunarfornafnsins | tilvísunarfornafna | tilvísunarfornafnanna |