trącić

Inherited from Proto-Slavic *trǫtiti. First attested in the middle of the fifteenth century.

• IPA^(key): (10^th–15^th CE) /trɑ̃t͡ɕit͡ɕ/
• IPA^(key): (15^th CE) /trɑ̃t͡ɕit͡ɕ/

trącić pf

1. (attested in Silesia) to touch; to affect
   • 1956 [Middle of the fifteenth century], Jerzy Woronczak, editor, Teksty polskie w rękopisie nr 43 Biblioteki Kapitulnej we Wrocławiu z połowy XV wieku‎, Silesia, page 74r:

     Hoc fit, quando deus specialem sui ipsius recogitacionem peccatori incutit *troczy

     [Hoc fit, quando deus specialem sui ipsius recogitacionem peccatori incutit *trąci]

• Polish: trącić

• Boryś, Wiesław (2005) “trącić”, in Słownik etymologiczny języka polskiego (in Polish), Kraków: Wydawnictwo Literackie, →ISBN
• B. Sieradzka-Baziur, editor (2011–2015), “trącić”, in Słownik pojęciowy języka staropolskiego [Conceptual Dictionary of Old Polish] (in Polish), Kraków: IJP PAN, →ISBN

Inherited from Old Polish trącić.

• IPA^(key): /ˈtrɔɲ.t͡ɕit͡ɕ/

• Audio:

  (file)

• Rhymes: -ɔɲt͡ɕit͡ɕ
• Syllabification: trą‧cić

trącić pf (imperfective trącać)

1. (transitive) to jostle, to knock
2. (reflexive with się) to jostle each other
3. (reflexive with się) to clink glasses when toasting

trącić impf

1. (intransitive) to stink, to smell bad
2. (intransitive) to stink, to be fishy

• trącić in Wielki słownik języka polskiego, Instytut Języka Polskiego PAN
• trącić in Polish dictionaries at PWN