From uit (“out”) + hollen (“to hollow”).
uithollen
Conjugation of uithollen (weak, separable) | ||||
---|---|---|---|---|
infinitive | uithollen | |||
past singular | holde uit | |||
past participle | uitgehold | |||
infinitive | uithollen | |||
gerund | uithollen n | |||
main clause | subordinate clause | |||
present tense | past tense | present tense | past tense | |
1st person singular | hol uit | holde uit | uithol | uitholde |
2nd person sing. (jij) | holt uit, hol uit2 | holde uit | uitholt | uitholde |
2nd person sing. (u) | holt uit | holde uit | uitholt | uitholde |
2nd person sing. (gij) | holt uit | holde uit | uitholt | uitholde |
3rd person singular | holt uit | holde uit | uitholt | uitholde |
plural | hollen uit | holden uit | uithollen | uitholden |
subjunctive sing.1 | holle uit | holde uit | uitholle | uitholde |
subjunctive plur.1 | hollen uit | holden uit | uithollen | uitholden |
imperative sing. | hol uit | |||
imperative plur.1 | holt uit | |||
participles | uithollend | uitgehold | ||
1) Archaic. 2) In case of inversion. |